معاینه‌ی فیزیکی از جمله آداب باستانی‌ست که یک پزشک در مسیر تشخیص‌اش به اجرا درمی‌آورد و جالب است که پس از قرن‌ها برخلاف انواع پروسیجر‌ها و آزمایش‌های پزشکی تغییرات اندکی داشته‌است.
معاینه نقش مهمی در شکل‌گیری ارتباط پزشک و بیمار داشته چرا که به اعتبار حس اعتماد، بیمار خصوصی‌ترین بخش‌های تنش را در معرض حواس پنج‌گانه‌ی پزشک(بویایی،چشایی،لامسه،بینایی،شنوایی) قرار می‌داده است.
علی‌رغم تغییراتی چند هنور هم پزشکان از ابزار‌های باستانی‌شان برای معاینه استفاده می‌کنند.
یک. پزشک می‌بیند
در تصویر بالا رازی را می‌بینیم که با نگاه به گلوی یک کودک سعی در ارزیابی فرضیه(ها)ی ابتدایی خود دارد.
دو. پزشک می‌شنود
با گوش دادن مستقیم، آن زمان که استتوسکوپ ساخته نشده بود، پزشکان قادر به تشخیص بیماری‌های ریوی افراد بودند.
سه. پزشک لمس می‌کند
در طب قدیمی چین اساس بسیاری از تشخیص‌ها و افتراق میان آنها تفاوت نبض بیمار از نظر قدرت، عمق، حجم، شکل و اندازه بوده است.
سابقه‌ی لمس به قرن‌ها قبل از میلاد مسیح می‌رسد. در این تصویر معاینه‌ی شکم ورم‌کرده‌ی کودک را توسط پزشکی آتنی می‌بینیم:
چهار. پزشک دق می‌کند
این مانور توسط Leolpold Auenbrugger ارائه‌شد. بعد از این‌که او دید پدرش با زدن ضربه‌های مکرر به بشکه‌های شراب میزان شراب درون آنها را می‌سنجد، نتیجه گرفت که می‌توان این تکنیک را برای تعیین اندازه‌ی ارگان‌ها و مایعات موجود در Chest و Abdomen نیز استفاده کرد.
پنج. پزشک می‌بوید
در این تصویر پزشکی را می‌بینیم که به دقت شکستگی پای بیماری را ارزیابی می‌کند و وضعیت زخمش را با توجه به بوی آن بررسی می‌نماید.
امروزه نیز در تعیین نوع عفونت زخم‌ها یا مشکلات متابولیکی چون DKA که پزشک با بوی کتون دهان بیمار می‌تواند تشخیص را حدس بزند از حس بویایی پزشک استفاده می‌شود.
شش. پزشک می‌چشد
اگرچه این روز‌ها پزشکان به ندرت دست به این کار می‌زنند اما در گذشته چشیدن ادرار نیز از جمله اقدامات تشخیصی پزشک بوده است.
منبع:
کتاب Patient as Art
نکته: تمام تصاویر این نوشته از همین کتاب برداشته شده‌اند.
دیدگاهتان را بنویسید