اگر بخواهیم از افتخارات ویلیام آزلر صحبت کنیم، نه در یک نوشته که در چندین نوشته هم از عهده اش برنمی آییم.
همین بس که بدانیم اورا پدر طب داخلی می دانند و نویسنده ی کتابی ست که دهه ها در کار بالینی استفاده می شده:
The Principles and Practice of Medicine
جالب است که بدانید به علت توضیح Infectious endocarditis، آن Infectious Nodule های بنفش دردناکی را که کف دست بیماران مشاهده می شود، به افتخار او Osler nodes می گویند.
از سخنان و توصیه های آزلر به دفعات در سخن بزرگان استفاده می کنیم اما در این جا می خواهیم به تاکید او بر Imperturbability بپردازیم:
خوب است در این جا به حکایتی که Richard Colgan بیان می کند نگاهی بیندازیم:
او می گوید زمانی که دانشجوی پزشکی بوده، در بیمارستان، پزشکی تازه فارغ التحصیل شده را بر بالین بیماری که درگیر Shock بوده می خوانند.
سطح هوشیاری بیمار تغییر کرده و Hypotensive و near cardiac arrest بوده.
پزشک با حالتی آشفته از اتاق بیرون رفت و در حالیکه بر سر خود می زد، به سمت پرستار فریاد زد:
یکی یه دکتر خبر کنه!
و پرستار هم همان لحظه پاسخ داد:
تو خودت یه دکتری!
در نهایت Blue Code( کدی که در شرایط حیاتی، زمانی که بیمار ایست قلبی می دهد، اعلام شده و تیم احیا را فرامی خواند تا بر بالین او بیایند. لازم به ذکر است که در بسیاری از بیمارستان های ایران تیم احیا وجود ندارد و با گفتن کد، هر کس از کادر درمان که بتواند باید خودش را برای احیا برساند) اعلام شد و در نهایت بیمار به CCU منتقل گردید.
وقتی به این مثال می نگریم، در می یابیم که در شرایط critical، جایی که پای جان بیمار در میان باشد، اولین چالش پزشک احتمالا کنترل احساسات خودش است.
بعبارتی:
The first pulse you should take in a code is your own
اولین نبضی که به هنگام کد باید بگیری نبض خودت است.
خیلی ها معتقدند که با کسب تجربه این کنترل بر شرایط کسب می شود.
اما آیا تجربه و دیدن چنین بیمارانی کافی ست؟
چه راهکارهایی را میتوان علاوه بر تجربه در نظر داشت تا بتوان در شرایط اورژانسی و بحران خود را مدیریت کرد؟
منبع:
کتاب پندی به پزشک جوان(Advice to the Young Physician)
دیدگاهتان را بنویسید